Dom Rekolekcyjny przy parafii św. Jacka Odrowąża to miejsce corocznych rekolekcji dla wspólnoty braci KSM „Semper Fidelis” Archidiecezji Gdańskiej. Tegoroczne rekolekcje odbywały się w dniach 11-13 marca. Wzięło w nich udział tylko 60 braci. „Tylko”, bo liczba chętnych przekraczała możliwości zakwaterowania. Z naszej parafii w rekolekcjach uczestniczyło dwóch braci. Dom Rekolekcyjny stwarza szczególne warunki do przeżywania czasu rekolekcji: odizolowanie się od balastu codzienności, dostępna przez całą dobę kaplica (możliwość prywatnej adoracji Najświętszego Sakramentu), możliwość podejmowania dyskusji na różne tematy. Niezwykłość stanowi rytm w jakim przeżywany był czas rekolekcji: jutrznia, konferencja, prelekcja, czas na dyskusje i spotkania z gośćmi, kompleta, Apel Jasnogórski. Nauki rekolekcyjne wygłaszał ks. prałat Zbigniew Zieliński, Archidiecezjalny Duszpasterz KSM „Semper Fidelis”.

„Wdzięczni za beatyfikację Jana Pawła II przeżywamy Czas Wielkiego Postu” to hasło tegorocznych rekolekcji. KSM ma szczególne powody do wdzięczności za beatyfikację Jana Pawła II; powstała 24 lata temu aby służyć Ojcu Świętemu w czasie Jego podróży do Polski. Z czasem rozszerzyła swoją działalność na inne jeszcze obszary życia Kościoła, ale zawsze w kontekście służby Ojcu Świętemu. Dlatego wiadomość o beatyfikacji Jana Pawła II jest jakby ukoronowaniem tej służby. Nasze rekolekcje przeżywaliśmy również w duchu wdzięczności za całe dziedzictwo, które pozostawił nam Jan Paweł II i które obejmuje zarówno życie jak i bogactwo Jego nauczania.

Obecny czas to czas przygotowania się do uroczystości beatyfikacyjnych, jak również czas na przygotowanie się do przeżywania Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Ks. Prałat na początku swojej nauki rekolekcyjnej odwołał się do sentencji wypowiedzianych przez kardynała Karola Wojtyłę podczas rekolekcji głoszonych w Pałacu Apostolskim wobec Ojca Świętego Pawła VI i całej Kurii Rzymskiej, że Czas Wielkiego Postu to czas, w którym Kościół zaprasza nas do wędrówki i przygody na płaszczyźnie modlitwy, postu i chrześcijańskiej jałmużny. Przygodę w tym kontekście należy rozumieć jako pewne doświadczenie i zadanie dające możliwość przeżycia czegoś fascynującego. Do takiej przygody ks. Prałat zaprosił wszystkich uczestników rekolekcji.

Przygoda modlitwy

Modlitwa, to rozmowa człowieka z Bogiem, stworzenia ze Stwórcą. Modlitwa to dialog, w którym obydwie strony mają równe szanse. Jeżeli rozmawiam z Panem Bogiem, to jest to czas na to, żeby Go posłuchać, czy ma mi coś do powiedzenia. Jest to czas, żeby Mu powiedzieć, czym żyję. Każdy, kto ukochał modlitwę, nauczył się jej, jest człowiekiem, który wykonał najbardziej podstawowe zadanie potrzebne do dobrego dialogu z drugim człowiekiem. Podkreślał to w swoich rekolekcjach Jan Paweł II mówiąc: Modlitwa – rozmowa z Bogiem, jest szkołą życia, szkołą dialogu, jest szkołą, w której rodzą się relacje między człowiekiem a Bogiem i na podstawie których rodzą się właściwe relacje człowieka i człowieka. Można zapytać o modlitwę w trudnych sytuacjach, gdy wydaje się nam, że Bóg nas nie wysłuchał. Ks. Prałat przypomniał słowa modlitwy Jezusa w Ogrójcu: „Ojcze, jeśli chcesz,zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie”! (Łk 22, 42). Ojciec nie wysłuchał Syna, lecz dał Mu siłę wytrwania: „wtedy ukazał Mu się anioł i umocnił Go” (Łk 22, 43). Może tu należy szukać rozwiązania i odpowiedzi na pytanie o modlitwę w trudnych sytuacjach: czy modlitwa jest wołaniem, aby Pan Bóg oddalił od nas ten kielich, czy aby pomógł nam go wypić ? A może jakieś dobro na nas przez ten kielich może spłynąć ?

Przygoda postu

W potocznym rozumieniu post to wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych w określone dni tygodnia, czasem wyrzeczenie się czegoś przyjemnego, np. jedzenia słodyczy, porzucenie nałogów jakimi są alkoholizm, palenie tytoniu, Czy działania te godne uznania, są elementami postu w chrześcijańskim znaczeniu ? Jeżeli zasadniczym celem tych działań np. diety, jest poprawienie swojej fizycznej sylwetki, a przy okazji przypodobanie się Bogu, to działania te niewiele maja wspólnego z postem. „Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6, 17-18). Post w rozumieniu tego ewangelicznego opisu jest działaniem ukierunkowanym na Boga. Jeżeli podejmuję postanowienia wielkopostne, to robię to z miłości do Jezusa. Rezygnuję z rzeczy dobrych na rzecz jeszcze większych. Post nie jest formą odizolowania się od ludzi. Przeciwnie, poszczę po to, aby być bardziej usłużnym dla innych. Jeżeli stać mnie na post, to będzie mnie również stać na coś, co wymaga większego wysiłku, np. miłość bliźniego, w tym miłość nieprzyjaciół. Post jest więc działaniem ukierunkowanym również na człowieka.

Przygoda jałmużny

Jan Paweł II w czasie wspomnianych już rekolekcji dla Kurii Rzymskiej przypomniał, że nikt z nas nie jest zwolniony od dzielenia się z bliźnim, że jałmużna jest tym, co potwierdza szczerość naszej miłości. Bez niej nasza miłość nie ma żadnej wartości. Jałmużna może być dzieleniem się swoimi dobrami materialnymi, ale zawsze tak, abyśmy odczuli, że coś tracimy, że gdybyśmy jej nie świadczyli, to moglibyśmy darowaną kwotę przeznaczyć na zakup innego dobra. Na myśl przychodzi tutaj przypowieść o ubogiej wdowie, która wrzuciła do skarbony jedynie dwa pieniążki. Jezus pochwalił ten gest bo „wszyscy wrzucali z tego, co im zbywało, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała” (Mk 12, 44). W szerszym rozumieniu, jałmużna nie ogranicza się tylko do dzielenia się dobrem materialnym. Jałmużna to również potrzeba rozmowy, dobrej rady, pomocy w trudnych sytuacjach, czasem tylko obecności. Jałmużna ma też za cel otrzymanie nagrody. Tyle masz prawo otrzymać, ile wpierw hojnie innych obdarowałeś.

Modlitwa, post i jałmużna są darami od Boga, które mają nam pomóc przeżyć Czas Wielkiego Postu. Modlitwa otwiera na miłość i pragnie się nią dzielić. Post przygotowuje przestrzeń na spotkanie z Bogiem w modlitwie. Jałmużna pokazuje, że strata może być zyskiem. Tekst: Stanisław Mazurek (Głos Brata nr 48/2011r.)